W oczekiwaniu na Ragnarök

autor zdjęcia: Statens Museum for Kunst/Villy Fink Isaksen/wikipedia/domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Obraz duńskiego malarza Nikolaja Abildgaarda z ok. 1777 r. przedstawiający Audumlę, która wykarmiła Ymira i jego potomstwo

autor zdjęcia: Guerber, H. A. (Hélène Adeline) (1909). Myths of the Norsemen from the Eddas and Sagas./Haukurth/w

źródło: Rzeczpospolita

Olbrzym Surtr, nazywany także Surturem, był w niektórych sagach określany demonem ognia, a w innych bogiem ognia. To on na końcu czasu będzie tym, który rozpocznie Ragnarök

autor zdjęcia: Richard Wagner, Otto Schenk/Yours.kkuznets/wikipedia/FAL 1.3

źródło: Rzeczpospolita

Asgard – siedziba Asów i Wanów – jest jedną z dziewięciu krain wszechświata. Można się tam dostać jedynie przez tęczowy most

autor zdjęcia: Wisielec.97/wikipedia/CC BY-SA 4.0

źródło: Rzeczpospolita

Praojciec Odyn stworzył pierwszych ludzi. Jego żoną jest bogini małżeństwa Frigg

Mitologia nordycka to zbiór opowieści o powstaniu świata, jego dziejach i spodziewanym końcu wszystkiego, co istnieje. W ciągu wieków fragmenty mitów pojawiają się w różnych sagach. Nie wiemy, czy ludy Północy znały je w całości, ale nawet fragmentarycznie stanowiły istotny faktor stymulujący kierunek rozwoju społeczności wikińskich.

Tam, gdzie zimy były nadzwyczaj mroźne, noce trwały tygodniami, a lato bywało zbyt krótkie, by ziemia mogła wydać obfite plony, musiała zrodzić się mitologia uzasadniająca grabież. W rzeczywistości wikingowie postrzegali świat podobnie jak społeczności należące do kręgu kultury śródziemnomorskiej, jednak ich uniwersum było znacznie bardziej mroczne i przepełnione przemocą. Bohaterowie ich mitów – tytani, Asowie i Wanowie – byli istotami o nadprzyrodzonych mocach, ale jednocześnie o bardzo ludzkich charakterach. Nordycka geneza wszechświata była skomplikowana i pełna sprzeczności. Ludzie Północy nie potrafili wytłumaczyć sobie pochodzenia wszystkiego, co ich otaczało. Uznali więc, że na początku czasu nie było nic. Ani lasów, ani rzek, ani ludzi i zwierząt. Nie było nic, prócz Ginnungagapu, ziejącej pustką dziury w ziemi, która jedynie pogłębiała smutek.

Ludzie nie próbowali zrozumieć sensu istnienia tej otchłani wewnątrz niczego. Nawet bogowie nie zastanawiali się nad tym. Tak po prostu było od początku i zapewne byłoby do dzisiaj, gdyby samoistnie nie powstały dwie krainy: mglisty i chłodny, północny Niflheim i gorący Muspellsheim na południu, w którym mieszka pewien samotny demon ognia o imieniu Surtr. Strasznie mu się nudzi, bo jedyną jego czynnością przez wieki jest wyczekiwanie, kiedy...